Applejack

Dit is een herpublicatie van een review die ik eerder schreef voor Bordspelwereld.nl.

Ik heb een soort schizofreen spelletjesbrein. Meer precies: ik vertegenwoordig een hoop genres en mechanismes en hierdoor ook veel verschillende niveaus. Ik sluit me aan bij verschillende clubjes en heb ook een clubje, die op diens beurt dan ook weer heel gemêleerd is.

Wat bij het ene clubje op tafel komt, hoef je bij het andere clubje niet eens ter sprake te brengen en andersom. Bij de gevorderde clubjes voel ik mij een opper-amateur, terwijl mijn familie zich zorgen maakt over de nerd-vormen die mijn hobby aanneemt en grappen over een speciaal professor brilletje dat ze vinden dat ik zou moeten dragen tijdens spelletjes.

Vandaag hebben we een Uwe. Niet supernieuw, maar spuit 11 als ik ben, ben ik altijd late to the party. Dus alsnog mijn schrijfsels hierover.
Applejack ziet er heel simpel uit. Te spelen zonder professor brilletje. Maar in positieve zin, is het ook een kleine wolf in schaapskleren en vernuftiger dan hij op het oog lijkt, dan de vormgeving doet vermoeden en dan wat we van de kleine Uwes gewend zijn. Het heeft stiekem best een leuke puzzel in zich, waar je je brein behoorlijk op kan breken.

Dit spel is in beginsel absoluut geen zware jongen voor de gevorderden. Geen Odin, Friesche Velden, Agricola of Le Havre, zoals Uwe ze ook heeft gemaakt, maar gewoon een leuk nadenkertje. Dit stuk schrijvend realiseer ik mij dat Heer Uwe eigenlijk perfect bij mij past. Hij bedient veel facetten van mijn wispelturige smaak. Zo vond ik Oranienburger Kanal een leuke middenklasse. Hoewel die qua vormgeving niet snel in mijn kast zal verschijnen. Want: niet mijn smaak. Maar ik genoot wel van het spelmechanisme.
Omdat ik redelijk nieuw ben in zijn zwaardere segment, moet ik daar later nog maar eens op terug komen. Ik vermoed dat een hoop mijn goedkeuring kunnen wegdragen. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vooral zijn wat simpelere spellen ken. Daarin vind ik lang niet al zijn pogingen geslaagd. Maar met Applejack heeft hij in ieder geval wel een voltreffer wat mij betreft.

Dit spel is wel heeeeeeel duidelijk een kleine Uwe. Je zou kunnen zeggen: hier heeft hij er al genoeg van. Al rondjes lopend rondom of over een speelbord verzamel je tegels (met verschillende kleuren appels in dit geval) voor je eigen persoonlijke bordje waarmee je punten scoort door de tegels slim (aan/naast elkaar) neer te leggen. Precies zoals o.a. ook Patchwork dat heeft, Zoals Nova Luna dat heeft en zoals Sagani dat heeft. Enfin, we kennen het van Uwe. Niets nieuws dus.

Met name Nova Luna en Sagani vind ik qua mechanisme echt te veel op elkaar lijken. Slim, want: zeer speelbaar, doeltreffend en voor een groot publiek. Uwe houdt nou eenmaal van patronen en reeksen, zo getuigt ook Framework. En zo getuigt ook Applejack.
Je kunt je dus afvragen of dit spel wat toevoegt in die reeks. Ik denk van wel: Applejack heeft wel weer iets verfrissends en nieuwe elementen die het spel de moeite waard maken. Niet vanwege het appel-thema, waardoor het wel meteen een stuk minder abstract is, maar onder andere vanwege de rijkgevulde hexagon-tegels die voor meer puzzelmogelijkheden zorgen.
In het spel zitten ook wat meer scoringsmechanismes dan in de eerder genoemde, waardoor je iets meer tactiek toe kunt passen en het wat mij betreft de simpelheid van zijn voorgangers wel overstijgt. Want naast het maken van appelreeksen in verschillende kleuren, spaar je ook bloesem, honing en is er een bonus wanneer je genoeg van veel verschillende soorten appels weet te verzamelen. Hoe meer soorten, hoe meer bonus. Deze appels scoren ook al tijdens de tussentijdse oogsten.

Toegegeven, dat is zo ongeveer exact hetzelfde als de tussentijdse knopen-opbrengst zoals bij Patchwork. En dat terwijl hij zijn liefde voor Patchwork ook al had uitgemolken in de serie Cottage Garden, Indian Summer en Spring Meadow, Waarvan ik nooit begrepen heb waarom je deze alle drie moet hebben en precies waarom ik deze ook niet heb – maar dat terzijde.

Paralellen zijn er hier dus ook zeker. Maar los daarvan is het spel een stuk strategischer. Je kunt kiezen om in het spel voor quick-scoring te gaan, door bijenkorfjes die ook op de appeltegels staan, slim aan elkaar te verbinden en door veel bloesem te verzamelen. Je kunt ook juist bouwen aan lange termijnpunten, die je haalt bij de eindscoring en waarbij je focus moet liggen op lange appelreeksen in plaats van de bijenkorfjes. Hierdoor is de uitslag aan het einde ook veel meer een verrassing, omdat je maar deels tussentijds scoort en je per persoon een totaal andere strategie kan volgen.

Wat mij betreft is Applejack dus zeker een leuke aanvulling op je “kleine spellen van Uwe-collectie”.

Wanneer je vindt dat je al genoeg van Uwe in je kast hebt staan dan zou ik eerder Nova Luna of Sagani de deur uit doen om zo een diverser Uwe-palet te krijgen. Extra pre is dat het spel op verschillende manieren te spelen is, door de toevoeging van wat varianten in regels, extra speelbordjes en een solo-modus. Hiermee bedient Uwe wat mij betreft een groter en breder publiek dat met zijn soortgelijke voorgangers.
Dit spel is heel handig wanneer je, net als ik, een hele diverse smaakt hebt en je je ook in gemêleerde clubjes begeeft.

Dit zou wel eens een Uwe kunnen zijn die in meerdere clubjes op tafel zou kunnen komen en dat is een absoluut pluspunt! Ook voor een gevorderde speler is dit een leuk, vrolijk, luchtig en grappig tussendoortje. Applejack heeft de potentie om verschillende soort spelers wat meer bij elkaar te krijgen.

Ik ben fan! En ben je net als ik dus een sucker voor leuke vormgeving, dan moet je hem zeker hebben, want naast diverser, is hij ook nog eens veel mooier dan bijvoorbeeld de ietwat saaiige degelijke vormgeving van Nova Luna. En waarom Applejack op BGG dan lager scoort dan Sagani en Nova Luna, is mij echt een raadsel. Wellicht omdat hij achteraan in een lange rij staat? Wat mij betreft zeer onterecht!

I have a kind of schizophrenic gaming brain. More precisely: I represent a lot of genres and mechanisms, and therefore many different skill levels. I join several clubs and also have a club, which in turn is very diverse.

What comes up in one club, you don’t even have to bring up in another, and vice versa. In the advanced clubs, I feel like the ultimate amateur, while my family worries about the nerdiness my hobby is taking and jokes about the special professor glasses they think I should wear during games.

Today we have a Uwe. Not exactly new, but when I’m 11, I’m always late to the party. So, here are my writings on the subject.
Applejack looks very simple. You can play it without the professor glasses. But in a positive sense, it’s also a little wolf in sheep’s clothing, and more ingenious than it appears at first glance, than the design suggests, and than we’ve come to expect from the little Uwes. It secretly has a fun puzzle inside, which will really give your brain a workout.

This game is definitely not a heavy hitter for advanced players. Not Odin, Friesche Velden, Agricola, or Le Havre, as Uwe also created them, but simply a fun little puzzle. Writing this, I realize that Heer Uwe is actually a perfect fit for me. It caters to many facets of my fickle tastes. For example, I found Oranienburger Kanal a nice mid-range game. Although, design-wise, it won’t be appearing on my shelf anytime soon. Because: not my taste. But I did enjoy the game mechanics.
Since I’m relatively new to his more advanced segment, I’ll have to come back to that later. I suspect that many of them will meet with my approval. To be honest, I’m mainly familiar with his simpler games. I don’t think all his attempts are successful. But with Applejack, he’s definitely hit the mark in my opinion.

This game is very much a small Uwe. You could say: he’s had enough of these. As you walk around or across a game board, you collect tiles (with different colored apples in this case) for your own personal board, which you use to score points by cleverly placing them (next to each other). Just like Patchwork, Nova Luna, and Sagani. Anyway, we know Uwe’s style. Nothing new, then.

I find Nova Luna and Sagani, in particular, too similar in terms of mechanics. Clever, because: very playable, effective, and for a wide audience. Uwe simply loves patterns and sequences, as Framework demonstrates. And so does Applejack.
So you might wonder if this game adds anything to that series. I think so: Applejack does have something refreshing and new that makes the game worthwhile. Not because of the apple theme, which makes it a lot less abstract, but partly because of the richly filled hexagon tiles that provide more puzzle possibilities.
The game also has more scoring mechanisms than the previously mentioned, allowing for a bit more tactical play and, in my opinion, surpassing the simplicity of its predecessors. Besides creating apple rows of different colors, you also collect blossoms and honey, and there’s a bonus for collecting enough of many different types of apples. The more types, the bigger the bonus. These apples also score during the interim harvests.

Admittedly, that’s pretty much the same as the interim button yield in Patchwork. And yet, he had already exploited his love for Patchwork in the Cottage Garden, Indian Summer, and Spring Meadow series. I’ve never understood why you need all three of these, and precisely why I don’t have them either—but that’s beside the point.

So there are certainly parallels here. But apart from that, the game is much more strategic. You can choose to go for quick scoring, by cleverly connecting beehives that are also on the apple tiles and by collecting a lot of blossom. You can also build long-term points, which you earn during the final scoring, focusing on long apple streaks instead of the beehives. This makes the final score much more of a surprise, because you only score partially in between, and you can follow a completely different strategy for each player.

In my opinion, Applejack is definitely a nice addition to your “small Uwe games collection.”

If you think you already have enough Uwe on your shelf, I’d sooner get rid of Nova Luna or Sagani to get a more diverse Uwe palette. An added bonus is that the game can be played in different ways, thanks to the addition of some rule variations, extra game boards, and a solo mode. With this you serve me as far as I am concerned a larger and broader audience than its similar predecessors.
This game is very useful if, like me, you have very diverse tastes and also move in mixed groups.

This could well be one of your favorites that could end up on the table in multiple groups, and that’s a definite plus! Even for an advanced player, this is a fun, cheerful, lighthearted, and funny little snack. Applejack has the potential to bring different types of players together.

I’m a fan! And if, like me, you’re a sucker for nice design, then you should definitely get it, because besides being more diverse, it’s also much nicer than, for example, the somewhat dull, solid design of Nova Luna. And why Applejack scores lower on BGG than Sagani and Nova Luna is truly beyond me. Perhaps because it’s at the back of a long line? In my opinion, that’s completely unfair!