Dizzy Lizzy

Dit is een herpublicatie van een review die ik eerder schreef voor bordspelwereld.nl

Dizzy Lizzy is een kaartspel voor de hele familie. Drie kaarten vormen een kleurrijke hagedis, maar deze moet altijd aan minimaal één van de vier voorwaarden voldoen. Het spel kent maar liefst 6 verschillende spelvormen, die allemaal voor een andere spelbeleving zorgen.
Wat vinden wij van Dizzy Lizzy? Dat lees je in deze review.

Dizzy Lizzy – een eerste indruk

Dizzy Lizzy… Dizzy, jazeker! Het doosje doet je vermoeden dat je in een soort hallucinatie terecht bent gekomen. Bij het openen van dat doosje wordt het nog eens versterkt. De kleuren en patronen, het is een grote duizelingwekkende gewaarwording. De (semi-)holografische kaarten dragen daar ontzettend aan bij.

Ik besluit te beginnen met het lezen van boekje 1. De basis. De uitleg spreekt voor zich. Ik moet denken aan het spel Set! Maar dan wel met een kleine twist. Dit basisspel kan ik ook aan mijn kinderen uitleggen.

In het tweede boekje staan nog 5 andere spelvormen, waaronder een solospel, een spel op snelheid, een collaboratieve variant en een spel voor grote(re) groepen.
Alles staat duidelijk uitgelegd, met de nodige voorbeelden en illustraties.

Hoe wordt het gespeeld?

Dizzy Lizzy kent 6 verschillende spelvormen, ik bespreek er 3. De andere 3 mag je zelf ontdekken 😉

Een Dizzy Lizzy moet in bijna alle spelvormen voldoen aan één van de 4 voorwaarden;

Alle kleuren zijn hetzelfde
Alle kleuren zijn anders
Alle patronen zijn hetzelfde
Alle patronen zijn anders

Dit is de belangrijkste ‘regel’ in het spel.

Het basisspel:
Op tafel wordt één Dizzy Lizzy geplaatst, bestaande uit een kop, romp en staart. Deze start-Lizzy hoeft niet aan de voorwaarde te voldoen.
Alle spelers krijgen een gedekte stapel van 10 of 15 kaarten (afhankelijk van het aantal spelers).
De bovenste 3 kaarten van deze stapel draaien ze om en leggen ze open op tafel.
Nu mogen de spelers ombeurten spelen. In hun beurt mogen ze één of meerdere van hun open kaarten spelen, maar wel één tegelijk en uiteraard moet de Dizzy Lizzy wel aan één van de voorwaarden voldoen.
Als een speler een fout maakt, moet hij een kaart aan zijn gedekte stapel toevoegen.
De speler die als eerste al zijn kaarten uitspeelt, heeft gewonnen.

De snelle variant:
De snelle variant speelt eigenlijk hetzelfde als het basisspel, met dat verschil dat spelers niet ombeurten maar tegelijk spelen. Wanneer een speler een kaart kan aanleggen, roept hij dit en speelt de kaart.
Ook hier wint de speler die als eerste zijn kaarten heeft uitgespeeld.

De puzzel variant (solo of 1 tegen 1):
Deel de kaarten door 2 (elke kaart zit 2 keer in het spel). Schud de kaarten en leg ze willekeurig en 3 rijen van 9 neer.
Het is nu de bedoeling om 9 Lizzy’s te maken met helemaal hetzelfde patroon én dezelfde kleur.
Dit doe je door de kaarten te schuiven/ruilen. Je mag kaarten ruilen met kaarten die horizontaal, verticaal of diagonaal aan elkaar grenzen, maar alleen als deze twee kaarten dezelfde kleur en/of hetzelfde patroon hebben.
Je kunt dit spel als puzzel (op tijd?) solo spelen. Of je speelt één tegen één, dan wint degene die als eerste alle 9 Lizzy’s heeft gemaakt.

Naast deze 3 spelvormen zijn er nog 3 varianten; 2 collaboratieve spelvormen, waarvan één voor grote(re) groepen. En een teamvariant waarbij 2 tegen 2 gespeeld wordt.

Wat vinden wij van Dizzy Lizzy?

Dizzy Lizzy heeft mij, in positieve zin, verrast. De (semi-)holografische kaarten en de hallucinante kleuren en patronen doen mij wat duizelen, maar geven wel een leuk effect aan het spel en ‘kloppen’ ook. Voor mij had het niet gehoeven, sterker nog; liever niet. Maar voor een kinderspel of partyspel is het wel heel geschikt.
Het basisspel is leuk om met kinderen te spelen. Zij zien vaak snel de mogelijkheden, dus probeer maar eens te winnen! Hierbij raad ik wel aan om niet met 2, maar met meer spelers te spelen. Bij 2 spelers eindigt het spel toch relatief vaak in een soort anti-climax waarbij niemand meer kan, er een nieuwe kaart wordt gedraaid en de speler die dan als volgende aan de beurt is “toevallig” wint. Het geluksgehalte van het basisspel is sowieso heel hoog, wat het juist heel geschikt maakt om met (jongere) kinderen te spelen.
De snelle variant is leuk met oudere kinderen, maar ook met een groepje vrienden of familie. De snelle variant heeft ook een hoog geluksgehalte en doet zo wat meer denken aan een partygame.
De puzzelvariant is een leuk spel voor de puzzelaars. Solo of één tegen één, het is allebei leuk. Ik zou het spel niet aanschaffen enkel om te puzzelen, maar als je het toch in de kast hebt liggen, is het een leuke spelvorm om af en toe eens op tafel te leggen.
De grote verscheidenheid aan spelvormen, die ook nog eens verschillende groepsgroottes dienen, en in teams, collaboratief of competitief of solo gespeeld (kunnen) worden, met verschillende ‘doelgroepen’, maken dit een heel compleet spel, wat je in (bijna) elk gezelschap op tafel kunt leggen.

Dizzy Lizzy is a card game for the whole family. Three cards form a colorful lizard, but it must always meet at least one of the four conditions. The game has no fewer than six different game modes, all of which provide a different gaming experience.
What do we think of Dizzy Lizzy? You can read all about it in this review.

Dizzy Lizzy… Dizzy, yes indeed! The box makes you feel as if you have entered some kind of hallucination. This feeling is intensified when you open the box. The colors and patterns create a dizzying sensation, greatly enhanced by the (semi-)holographic cards.

I decide to start by reading booklet 1, which covers the basics. The explanation is self-explanatory. It reminds me of the game Set! But with a slight twist. I can also explain this basic game to my children.

The second booklet covers 5 other game variations, including a solo game, a speed game, a collaborative variant and a game for large(r) groups.
Everything is clearly explained, with the necessary examples and illustrations.
How is it played?

Dizzy Lizzy has six different game modes, I will discuss three of them. You can discover the other three for yourself 

In almost all game modes, a Dizzy Lizzy must meet one of the four conditions:

All colors are the same
All colors are different
All patterns are the same
All patterns are different

This is the most important ‘rule’ in the game.

The basic game:
One Dizzy Lizzy is placed on the table, consisting of a head, torso and tail. This starting Lizzy does not have to meet the condition.
All players receive a face-down stack of 10 or 15 cards (depending on the number of players).
They turn over the top three cards of this stack and place them face up on the table.
Now the players take turns. On their turn, they may play one or more of their open cards, but only one at a time and Dizzy Lizzy must of course meet one of the conditions.
If a player makes a mistake, he must add a card to his face-down pile.
The player who is the first to play all his cards wins.

The fast variant:
The fast variant is actually played the same as the basic game, with the difference that players do not take turns but play simultaneously. When a player can lay a card, he calls out this and plays the card.
Here too, the player who is the first to play all his cards wins.

The puzzle variant (solo or 1 on 1):
Divide the cards by 2 (each card is in the game twice). Shuffle the cards and lay them down randomly in 3 rows of 9.
The goal is to make 9 Lizzy’s with the exact same pattern and color.
You do this by moving/swapping the cards. You can swap cards with cards that are horizontally, vertically or diagonally adjacent to each other, but only if these two cards have the same color and/or the same pattern.
You can play this game as a puzzle (on time?) solo. Or you can play one-on-one, and the winner is the first to make all 9 Lizzy’s.

In addition to these three game types, there are three more variants: two collaborative game types, one of which is for larger groups, and a team variant that is played in teams of two.

What do we think of Dizzy Lizzy?

Dizzy Lizzy surprised me in a positive sense. The (semi-)holographic cards and the hallucinatory colors and patterns make me feel a little dizzy, but they do give the game a fun effect and they also ‘add up’. I didn’t think it was necessary, in fact, I would prefer it if it weren’t there. But it is very suitable as a children’s game or party game.
The basic game is fun to play with children. They often quickly see the possibilities, so try to win! I do recommend playing with more than two players. With two players, the game often ends in a kind of anti-climax where no one can do any more, a new card is turned over and the player whose turn it is “happens” to win. The luck factor in the basic game is very high anyway, which makes it very suitable for playing with (younger) children.
The fast-paced variant is fun with older children, but also with a group of friends or family. The fast-paced variant also has a high degree of luck and is thus more reminiscent of a party game.
The puzzle variant is a fun game for puzzlers. Solo or one-on-one, it’s both fun. I wouldn’t buy the game just to puzzle, but if you do have it lying around, it’s a fun game to put on the table every now and then.
The wide variety of game types, which also serve different group sizes, and can be played in teams, collaboratively or competitively or solo, with different ’target groups’, make this a very complete game that you can put on the table in (almost) any company.