Mycelia

Dit is een herpublicatie van een review die ik eerder schreef voor Bordspelwereld.nl.

Ooooh ja. Mycelia. Die moest ik gewoon hebben. Zonder iets gelezen te hebben, zonder iets gezien te hebben. Het is als een soort puppy die je wilt aaien. De doos, de vormgeving, de kleuren, de omschrijving. Als een labra-doodle je kwispelend aankijkt kan ie toch ook niet veel meer fout doen? En vergeef je hem toch ook meteen als ’ie ‘s morgens een keer de voorpagina van je krant op eet? Dat mag hoor lief hondje. Jou vergeven we alles. Vraag me niet waarom, maar Mycelia deed dat bij mij. Al heb ik her en der best wat op te merken, hoor. Maar het deert niet. Het is gewoon zo’n fijn spelletje. En dat terwijl het een deck-builder is, waar ik normaal niet per se altijd van ben. Ik denk dat ik bedwelmd ben door alle paddenstoelen die Mycelia rijk is. Ik ben in de ban.

Over de werking van Mycelia kunnen we vrij kort zijn. In een bos vol paddenstoelen probeer jij je van dauwdruppels te ontdoen. Deze druppels liggen op jouw persoonlijke voorraadbordje en dienen verplaatst te worden naar de tempel van het leven, alwaar ze worden afgevoerd zodra deze vol is. Dit verplaatsen doe je door een kaartendeck te bouwen en spelen. De kaarten kun je kopen middels herfstbladeren die je verzamelt middels diezelfde kaarten. Om je op weg te helpen zitten er daarom al een aantal van deze kaarten in je startdeck.

Elke beurt pak je de drie bovenste kaarten van je deck. Deze speel je hoe dan ook. Je mag de actie op de kaart over slaan, maar ze verdwijnen hoe dan ook naar je aflegstapel en je ziet ze pas terug als je hele trekstapel is uitgespeeld. De kaarten die je kan kopen zijn voorzien van allerlei functies en zetten die je kunnen helpen de dauwdruppels op je bordje zo snel mogelijk te verplaatsen naar de tempel.

Wanneer de tempel vol ligt met dauwdruppels wordt hij geleegd en rolt er een steen uit de tempel die tegelijkertijd ook weer zorgt voor nieuwe dauwdruppels op je bordje. Hoeveel dit er zijn hangt af van het symbool dat er gegooid wordt en ook de positie hangt af van de startopstelling die bij aanvang is gekozen. Die tempel van het leven is er dus wel een om in de gaten te houden. Denk je bijna klaar te zijn, zorgt je medespeler weer voor nieuwe dauwdruppels door de tempel vol te maken.

Dit spel hoeft het niet per se van het mechaniek te hebben. Wie het eerste zijn druppels kwijt is, die wint. Veel moeilijker en ingewikkelder wordt het niet. De fun zit hem in het slim en strategisch kiezen van je acties en de werking van je kaarten optimaal te combineren voor het hoogste rendement. Omdat de individuele werking van de kaarten relatief eenvoudig zijn, is het echt een familiespel dat je met jong en oud kan spelen.

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat met doorgewinterde volwassen spelers je er vrij snel doorheen bent en je vrij snel over kunt schakelen op de moeilijkere modus die het spel ook biedt. Maar voor een wat lichter spel zit het gewoon goed in elkaar. Lichte spellen kunnen snel saai worden door het gebrek aan uitdaging. Dat gevaar ligt hier ook op de loer, maar vindt bij mij zijn doorgang niet omdat ik op kan gaan in de ronduit prachtige vormgeving en de leuke quotes en weetjes die op de verschillende paddenstoelenkaarten staan. De bevrediging van dit spel vind je in de thematiek.

Dit is zo’n heerlijk spel als je op een spelletjesavond gewoon een aantal spellen wilt kunnen doen die lekker doorspelen. Spellen waarbij je wel moet nadenken, maar niet je brein bij hoeft te breken. Dit is een spel waarbij je zeker strategisch moet zijn, maar waarbij een wat minder ervaren tante, die ook een keertje meedoet, ook gewoon mee kan komen. Wil je zware kost, laat dit dan alsjeblieft staan. Als je wars bent van het zoveelste bos- en natuurspel met fantasiefiguren of bloemen en planten die tot leven komen, dan ook. Maar wanneer je het heerlijk vindt om hier in op te gaan en juist een kind in een snoepwinkel wordt, dan zul je waarschijnlijk net als ik het gevoel hebben dat dit spel je aanstaart als een kwispelende puppy.

Voor mij is dit spel in balans. Simpel wellicht, maar het pretendeert ook niet zwaar of meer te zijn, dus dat hoeft ook niet. Ook de verschillende acties zijn mooi in balans. Er is een grote diversiteit in de mogelijkheden waarop je je dauwdruppels kan verplaatsen. Er zijn veel verschillende startopstellingen te kiezen en ook de bordjes waarop je voorraad ligt zijn te veranderen. Dit maakt de herspeelbaarheid groot. Er is niet één strategie die je altijd kunt kiezen. Je zult de juiste moeten bepalen op basis van je speelbord, startopstelling, beschikbare kaarten voor in je deck en dit vervolgens ook nog moeten balanceren en optimaliseren op basis van de volgorde waarin je je verkregen acties mag spelen.

Ik ben fan! Groot fan. Natuurlijk, soms is een kwispelende puppy ook irritant. Heb je daar even geen zin in. Dan negeer je ’m gewoon en gaat ’ie terug in de mand. Maar ik kom de afgelopen week ook steeds weer op het moment dat ik denk: Even de puppy aaien, en dan komt ’ie dus gewoon weer op tafel. Vaak ter afwisseling of als tussendoortje. Met mijn nichtjes, of bij de gemêleerde spellenvereniging. Of gewoon als je wat moeier bent en je wel een leuk spel wilt spelen, maar niet te ingewikkeld en ook niet te makkelijk, niet te basic, maar ook niet te uitgebreid.

Maar lieve, lieve, lieve Ravensburger. Doe wat aan de kwaliteit van met name de doos. Een butsje of een scheurtje vind ik niet erg. Maar als ik mijn dag begin met een papercut, omdat de lijm in alle hoekjes loslaat en scheurt na nauwelijks vijf keer spelen, dan gaat er iets mis. Er is zoveel zorg besteed aan de vormgeving. De doos en afbeeldingen zijn werkelijk prachtig. Maar was het produceren van de mooie 3D tempel van het leven dan zo duur dat er geen geld meer over was voor fatsoenlijke lijm of papier van kwaliteit? Dat is, nu jullie zo goed zijn begonnen met het verzenden zonder plastic om de doos, geen overbodige luxe. Ik schuw een butsje her en der echt niet, maar dit doen jullie collega-uitgevers echt beter. De puppy heeft nog wat training nodig.

Verder top en hoor je mij niet! Ik zal de puppy met veel liefde verzorgen.

Ooh yes. Mycelia. I just had to have it. Without having read anything, without having seen anything. It’s like a puppy you want to pet. The box, the design, the colors, the description. If a Labrador retriever is wagging its tail at you, surely it can’t do much wrong? And wouldn’t you immediately forgive it if it ate the front page of your newspaper in the morning? That’s perfectly fine, sweet dog. We’ll forgive you anything. Don’t ask me why, but Mycelia did that to me. Although I do have my fair share of gripes here and there. But it doesn’t matter. It’s just such a fun game. And yet it’s a deck-builder, which I’m not normally a fan of. I think I’m intoxicated by all the mushrooms Mycelia has to offer. I’m captivated.

We can be quite brief about the effects of Mycelia. In a forest full of mushrooms, you’re trying to rid yourself of dewdrops. These drops are on your personal supply board and must be moved to the Temple of Life, where they are discarded once it’s full. You do this by building and playing a deck of cards. You can buy cards using autumn leaves collected with these same cards. To help you get started, several of these cards are already in your starting deck.

Each turn, you draw the top three cards from your deck. You play these cards regardless. You may skip the action on the card, but they disappear into your discard pile and won’t be seen again until your entire draw pile has been played. The cards you can buy have various functions and moves that can help you move the dewdrops on your board to the temple as quickly as possible.

When the temple is full of dewdrops, it’s emptied, and a stone rolls out of the temple, simultaneously creating new dewdrops on your board. The number of dewdrops depends on the symbol rolled, and the position also depends on the starting position chosen at the beginning. So, the temple of life is definitely one to keep an eye on. Just when you think you’re almost finished, your opponent will provide new dewdrops by filling the temple.

This game doesn’t necessarily rely on mechanics. Whoever gets rid of their dewdrops first wins. It doesn’t get much more difficult or complicated than that. The fun lies in cleverly and strategically choosing your actions and optimally combining the effects of your cards for the highest return. Because the individual effects of the cards are relatively simple, it’s a truly family game that you can play with young and old.

To be fair, seasoned adult players will get through it quite quickly and can quickly switch to the more difficult mode the game also offers. But for a more lighthearted game, it’s simply well-designed. Light games can quickly become boring due to the lack of challenge. That danger lurks here too, but it doesn’t bother me because I can get lost in the utterly beautiful design and the fun quotes and facts on the various mushroom cards. The satisfaction of this game lies in its theme.

This is such a wonderful game if you just want to play a few games at game night that keep you going. Games that require you to think, but don’t require you to rack your brain. This is a game that definitely requires strategy, but where a less experienced aunt, who’s also joining in, can easily join in. If you want something heavy, please skip this. If you’re averse to yet another forest and nature game with fantasy figures or flowers and plants that come to life, then so be it. But if you love to get lost in it and become a kid in a candy store, then you’ll probably, like me, feel like this game is staring at you like a wagging puppy.

For me, this game is balanced. Simple perhaps, but it doesn’t pretend to be difficult or anything more, so it doesn’t need to be. The various actions are also nicely balanced. There’s a wide variety of ways to move your dewdrops. There are many different starting positions to choose from, and the boards your supplies are on can also be changed. This makes for great replayability. There’s no single strategy you can always choose. You’ll have to determine the right one based on your game board, starting position, and available cards in your deck, and then balance and optimize this based on the order in which you can play your acquired actions.

I’m a fan! A huge fan. Of course, sometimes a wagging puppy can be annoying. If you don’t feel like it, you just ignore it and put it back in its basket. But this past week, I’ve also repeatedly found myself thinking: Just pet the puppy, and then it just comes back to the table.

Often for variety or as a snack. With my nieces, or at the mixed gaming club. Or just when you’re a bit tired and want to play a fun game, but not too complicated and not too easy, not too basic, but also not too elaborate.

But dear, dear, dear Ravensburger, please improve the quality of the box in particular. I don’t mind a little dent or a tear. But if I start my day with a papercut because the glue is peeling off in every corner and tears after barely five plays, then something is wrong. So much care has gone into the design. The box and images are truly beautiful. But was producing that beautiful 3D temple of life so expensive that there was no money left for decent glue or quality paper? Now that you’ve made such a good start with shipping without plastic on the box, that’s not an unnecessary luxury. I certainly don’t mind a little dent here and there, but your fellow publishers are definitely doing a better job. The puppy still needs some training.

Otherwise, great, and you won’t hear me! I’ll take care of the puppy with lots of love.