Sea Salt & Paper

Dit is een herpublicatie van een review die ik eerder schreef voor Bordspelwereld.nl.

Dit vernuftige spelletje doet het goed. Om me heen gonst het van de geluiden dat dit zo’n kaartspel is dat eruit springt. Zo af en toe zit er in de wildgroei van snelle kaartspelletjes zo’n pareltje, dat iedereen dan toch wil hebben. Zo’n spel dat gewoon de X-factor heeft. Zo’n factor die je eigenlijk niet echt kan beschrijven. Maar iedereen voelt hem. Sea, Salt and Paper zou “the next best thing” zijn op dat gebied. Tot nu toe was de hype aan mij voorbij gegaan, maar ik ging overstag om ’m toch even uit te proberen.

In dit spel probeer je verschillende combinaties van kaarten te maken, die samen punten opleveren, en eventueel ook nog een functie hebben. Die functie kan bestaan uit bijvoorbeeld het pakken van extra kaarten, het doorzoeken van de aflegstapel of het jatten van een kaart bij een tegenstander.

Een deel van de hit van het spel zal hem ook zitten in de vormgeving van de kaarten. Deze zijn namelijk voorzien van prachtige afbeeldingen in de vorm van gevouwen zeefiguren van papier. Denk aan krabben, pinguïns, vissen, bootjes, haaien, octopussen. De kaarten komen in verschillende kleuren voor. Niet de geijkte harde kleuren, maar variaties in mooie zachte tinten. Voor hen die kleurenblind zijn, staan de kleuren aangegeven met symbooltjes. Dit is belangrijk, want ook de kleuren van de kaarten spelen een rol. Je gaat voor een juiste combi van kleuren en symbolen.

Dit is een van de weinige kaartspelletjes waarbij je met lege handen begint. Elke beurt mag je kiezen voor het nemen van twee kaarten van de stapel, waarvan je er één aflegt, of je mag de bovenste kaart pakken van één van de twee aflegstapels. De niet gekozen kaart van deze stapel belandt namelijk op een van deze stapels naar keuze. Tenzij een van de twee leeg is, dan moet hij op de lege plek gespeeld worden. Op deze manier kun je dus manipuleren welke kaarten er beschikbaar komen of blijven voor je tegenstander.
Wanneer je kaarten hebt gepakt, mág je kaarten spelen, maar dit hoeft niet. Kaarten speel je altijd in duo’s.

In het spel heb je een aantal verschillende soorten kaarten die je kan spelen:
– Duo-kaarten met een functie, bijvoorbeeld de boot, vis, krab en de haai en de zwemmer. Deze leveren je dus op verschillende wijze extra kaarten op wanneer je er twee tegelijk speelt.
– Kaarten die meer waard worden zodra je er meer van hebt (bijvoorbeeld de pinguïn, de schelp, de octopus en het anker).
– De zeemeermin, die je een kleurenbonus op kan leveren, en die je de directe winst van het spel kan geven, als je ze alle vier verzamelt.

Alle kaarten in dit spel leveren punten op, mits goed gecombineerd. Als een ronde eindigt, we komen er zo op hoe dit gebeurt, tellen zowel je handkaarten als de kaarten die je op tafel hebt gespeeld. Tenzij, tenzij tenzij… komen we zo ook op.

Een ronde eindigt wanneer een van de spelers aangeeft dat een ronde eindigt. Je kan simpel “einde ronde” aankondigen, waarbij iedereen zijn punten telt. Je kan ook roepen: ‘Laatste kans!’ In dat geval denk je dat je het hoogste aantal punten in je handen hebt en ga je een weddenschap aan. Indien je die verliest, tel je je handkaarten niet en scoor je alleen je kleurenbonus (ja, die is er ook!). Win je je weddenschap, dan scoor je je kaarten en de kleurenbonus. Je mag pas einde ronde of een laatste kans aankondigen als je zelf minimaal zeven punten hebt.
Het spel is dan nog niet gewonnen. Afhankelijk van het aantal spelers, speel je net zoveel rondes tot iemand 35, 40 of 45 punten heeft gescoord, of tot iemand vier zeemeerminnen weet te scoren. Dan stopt het spel direct en wint de persoon met de vier zeemeerminnen. Of die nou de meeste punten heeft of niet.

Ik weet nog niet of ik zelf helemaal overtuigd ben. Maar dat komt omdat ik niet zo’n fan ben van bied- en gokspelletjes. Al moet ik bekennen dat het in dit spel nog best leuk gokwerk is en het ook met het inschatten van je tegenstander te maken heeft. Dat heeft iets psychologisch en is niet helemaal een wilde gok. Iemand proberen te doorgronden is dan wél weer leuk. Doordat je ziet wat iemand van de aflegstapel pakt kun je een inschatting maken van wat iemand in zijn handen heeft. De vraag is alleen, is het iets waard en zo ja: hoeveel? Is het wel een duo? De functionaliteiten en de scoringsmechanismes van de kaarten zijn op zich niet heel bijzonder. De gimmick is dat je een deel open hebt liggen en een deel op handen hebt, én dat je in duo’s of meer moet scoren. Dat maakt dit spelletje wat interessanter dan zijn soortgenoten. Ook word ik een ekstertje van mooie kaartjes. Als het artwork van dit spel je ligt, dan is het zeker een aanrader. Ik ben tevens enorm fan van die kleine doosjes. Het neemt zo lekker mee. Of ik de functie van de zeemeerminnen nou helemaal snap, weet ik niet. Er zit voor mij net niet genoeg sjeu in en het aantal van vier is in al mijn potjes nooit gehaald. Voor mij is het niet direct de hoogvlieger die de hype doet vermoeden. Maar … zeer zeker niet onaangenaam en het spel komt zeker vaker op tafel! 

This ingenious little game is doing well. The buzz around me is that this is one of those card games that stands out. Every now and then, in the proliferation of fast-paced card games, there’s a gem that everyone just wants. A game that simply has that X-factor. A factor you can’t really describe. But everyone feels it. Sea, Salt and Paper is supposed to be “the next best thing” in that field. Until now, the hype had passed me by, but I was persuaded to give it a try anyway.

Sea, Salt and Paper 1: In this game, you try to make different combinations of cards that together yield points and may also have a function. This function can be, for example, drawing extra cards, searching the discard pile, or stealing an opponent’s card.

Part of the game’s appeal is also the design of the cards. They feature beautiful images in the form of folded paper sea figures. Think crabs, penguins, fish, boats, sharks, octopuses. The cards come in different colors. Not the usual bright colors, but variations in beautiful soft hues. For those who are colorblind, the colors are indicated with symbols. This is important, because the colors of the cards also play a role. You’re aiming for the right combination of colors and symbols.

This is one of the few card games where you start empty-handed. Each turn, you can choose to draw two cards from the stock pile, discarding one of them, or you can draw the top card from one of the two discard piles. The card not chosen from this pile ends up on one of these piles of your choice. Unless one of the two is empty, in which case it must be played on the empty spot. This way, you can manipulate which cards become or remain available to your opponent.
Once you’ve drawn cards, you may play cards, but you don’t have to. Cards are always played in pairs.

In the game, you can play several different types of cards:
– Duo cards with a function, for example, the boat, fish, crab, shark, and swimmer. These give you extra cards in different ways when you play two at a time.
– Cards that increase in value the more you have (for example, the penguin, the shell, the octopus, and the anchor).
– The mermaid, which can give you a color bonus and can award you the instant win if you collect all four of them.

All cards in this game earn points if combined correctly. When a round ends—we’ll get to how this works later—both your hand cards and the cards you’ve played on the table count. Unless, unless, unless… we’ll get to that later.

A round ends when one of the players announces that the round is over. You can simply announce “end of round,” and everyone counts their points. You can also shout, “Last chance!” In that case, you think you have the most points in your hand and place a bet. If you lose, you don’t count your cards and only score your color bonus (yes, that’s there too!). If you win your bet, you score your cards and the color bonus. You can only announce the end of the round or a last chance if you have at least seven points.
The game isn’t won yet. Depending on the number of players, you play a number of rounds until someone scores 35, 40, or 45 points, or until someone scores four mermaids. Then the game stops immediately, and the person with the four mermaids wins, regardless of whether they have the most points.

I’m not entirely convinced yet. But that’s because I’m not a big fan of bidding and guessing games. Although I must admit, this game does involve some pretty good guessing, and it also involves assessing your opponent. There’s something psychological about it and it’s not entirely a wild guess. Trying to figure someone out is fun, though. Seeing what someone takes from the discard pile allows you to estimate what they have in their hands. The only question is, is it worth anything, and if so, how much? Is it even a pair? The functionality and scoring mechanisms of the cards themselves aren’t particularly special. The gimmick is that you have some face-up and some in your hand, and you have to score in pairs or more. That makes this game a bit more interesting than its counterparts. I also become a magpie for beautiful cards. If you like the artwork of this game, then it’s definitely recommended. I’m also a huge fan of those little boxes. It’s so much fun to play. I’m not sure whether I fully understand the function of the mermaids. There’s just not enough excitement for me, and I’ve never reached four in any of my games. For me, it’s not exactly the high-flyer the hype suggests. But… certainly not unpleasant and the game will definitely be played more often!