Similo

Dit is een herpublicatie van een review die ik eerder schreef voor bordspelwereld.nl 

Soms kom je van die spelletjes tegen, die eigenlijk helemaal geen lange review behoeven. Gewoon omdat ze uniek en goed zijn sterk door hun eenvoud. Die zowel gelaagd als ongelaagd zijn en zowel voor kleine kinderen als volwassenen heel interessant kunnen zijn. Similo is zo’n pareltje. Onlangs kwamen er twee nieuwe versies uit: 10 Years of Horribleness en Board Games 2024 (collectors Item van Spiel) en werd er een nieuwe versie met dinosaurussen aangekondigd. Ken je het spel nog niet? Dan vinden wij het hoog tijd worden dat je de dit coöperatieve psychologische raadspelletje eens leert kennen.

Eigenlijk is elke versie van Similo hetzelfde: Een dek met kaarten in een bepaald thema. De afbeeldingen hebben door het gedeelde thema zowel overeenkomsten als verschillen. En daar is het nou precies om te doen: aan de hand van verschillen en overeenkomsten kaarten raden en ontmaskeren.

Wat gaan we doen?

Eén van de spelers (hint-gever/ clue giver) trekt een kaart en bekijkt deze, om deze vervolgens door een dek van twaalf willekeurige kaarten uit de stapel heen te schudden en voor zich te leggen in een grid van drie bij vier. Het is aan de overige spelers om te raden welke kaart zojuist getrokken is en om welke van de twaalf kaarten in het grid het gaat. Het leuke in dit spel is echter dat de speler die de kaart getrokken heeft niet mag communiceren over de kaart. De spelers die raden mogen wel met elkaar overleggen maar kunnen geen vragen stellen. In plaats daarvan mogen er aanwijzingen gegeven worden aan de hand van kaarten. De hintgever mag vijf kaarten op handen nemen en deze gebruiken om aanwijzingen te geven. Dit gaat in een aantal rondes. Er mag per ronde één kaart gespeeld worden. Dit kan op twee manieren:

1. 1. Je legt een kaart verticaal. Dit betekent dat de gespeelde kaart een overeenkomst heeft met de te raden kaart.
2. 2. Je legt de kaart horizontaal Dit betekent dat de gespeelde kaart juist verschilt van de te raden kaart en het hoogstwaarschijnlijk dus niet is.

Na het leggen van de kaart mogen de raders overleggen welke kaart(en) zij dan denken dat het in ieder geval niet is/zijn, om deze zo uit het grid te halen (of bv om te draaien). De eerste ronde wordt er één kaart weggehaald, de tweede ronde twee, de derde ronde drie en de vierde ronde vier. Voor wie meegeteld heeft, dan blijven er dus twee kaarten over. Hieruit moeten de raders kiezen welke kaart zij dachten te moeten raden. Heb je het goed, dan heb je het spel gezamenlijk gewonnen. Heb je de kaart niet goed, óf stopt het spel al eerder doordat ergens tijdens de eerdere rondes de goede kaart al uit het spel wordt gehaald, dan heb je het spel verloren. Je speelt dus niet tegen elkaar maar mét en je zal wanneer je aanwijzingen geeft dus ook echt je medespelers de goede richting op willen sturen. Na elke ronde mag de hand met kaarten wel aangevuld worden tot vijf, zodat er steeds uit vijf kaarten te kiezen is voor een aanwijzing.

Wat vind ik er van?

Ik denk dat dit een gevalletje “You love it, or you hate it is”. Het spel is namelijk zo flinterdun dat ik snap dat mensen dit een niemendalletje vinden. Echter, ik vind het tegenovergestelde. De grote psychologische werking van dit spel zorgt voor veel meer diepgang dan je zou denken. Want net zoals in spellen als bijvoorbeeld Dixit, zul je je moeten verdiepen in hoe het brein van je medespelers werkt. Je zult zonder elkaar te mogen spreken moeten inschatten wat iemand met een aanwijzing bedoelt. Om wát in de afbeelding gaat het precies? De kleur, de vorm, het soort? En daarin moeten de raders het dan ook nog weer met elkaar eens zijn. En net als je denkt te weten welke richting de hint-gever je probeert op te sturen, komt er een horizontale kaart die dat weer tegenspreekt. Dat is anderzijds ook handig, want dan kun je goed uitdokteren om welke hint het dan zojuist wél ging. Sowieso is het een mindfuck dat je juist de kaarten er uit moet halen die het niet zijn. En die het wel zijn laat je dus zo lang mogelijk open liggen. Een soort omgekeerd denken omdat je geneigd bent aan te wijzen die je denkt dat het wel zijn.

Zelf heb ik niet alle versies in huis. Want dat zijn er inmiddels veel. De vormgeving is altijd even prachtig en zit door de makers zó slim in elkaar er is goed nagedacht over een balans, zodat er ook daadwerkelijk goede hints te geven zijn, dusdanig dat je als je niet uitkijkt op het verkeerde been gezet kan worden. Zelf testte ik de 10 Years of Horribleness uit. Daar was ik een beetje sceptisch over omdat het in feite een soort promo-versie is waarin de spellen van uitgever de Horrible Guild centraal staan, maar eigenlijk is deze versies nu één van mijn favorieten. De diversiteit van de kaarten is zo mooi, dat ik m wat moeilijker en daardoor leuker vind dan eerdere versies van Similo die ik heb. Hetzelfde geldt voor de Board Games 2024 versie.
Je zou je kunnen afvragen of je meerdere versies van dit spel in huis zou moeten hebben. Nee, niet persee. Het spel is hetzelfde. Máár persoonlijk vind ik het erg leuk om af te wisselen en heb dus meerdere versies in huis. Nog leuker is het om bijvoorbeeld te combineren en het zo moeilijker te maken. Dit bijvoorbeeld door de te raden kaart uit de ene versie te halen, maar de hint te geven uit een andere versie. Zo kun je zorgen voor afwisseling en herspeelbaarheid en je kunt je onderwerp, kaarten en moeilijkheid aanpassen op het gezelschap waarmee je speelt.

Similo is bij uitstek zo’n spel wat altijd even tussendoor kan. Nauwelijks opzet tijd. Nauwelijks uitleg. Niet te lang, lekker snel tussendoor. Prachtige vormgeving. Je merkt het: ik ben fan. Iedereen moet gewoon minstens één versie van Similo in zijn kast hebben liggen. Doet het altijd goed. En er is inmiddels echt voor ieder wat wils. Ik heb zelf ook nog de Sprookjes in huis, maar er zijn ook versies met geschiedenis, dieren of bijvoorbeeld Harry Potter of Lord of the Rings en de recent aangekondigde dino’s.

Het krijgt van mij een 8. Natuurlijk wel in relatie tot de context, genre en bedoeling. Gewoon een schattig sterk spelletje!

Sometimes you come across games that don’t really require a long review. Simply because they’re unique and good, thanks to their simplicity. They’re both layered and unlayered, and can be very interesting for both young children and adults. Similo is such a gem. Two new versions were recently released: 10 Years of Horribleness and Board Games 2024 (a collector’s item from Spiel), and a new version with dinosaurs was announced. Not familiar with the game yet? Then we think it’s high time you got to know this cooperative psychological guessing game.

Essentially, every version of Similo is the same: a deck of cards with a specific theme. Because of the shared theme, the images have both similarities and differences. And that’s precisely the point: guessing and unmasking cards based on similarities and differences.

What are we going to do?

One player (the clue giver) draws a card and looks at it, then shuffles it through a deck of twelve random cards from the stock and places it in front of them in a three-by-four grid. The other players are then asked to guess which card has just been drawn and which of the twelve cards in the grid it is. The interesting thing about this game, however, is that the player who drew the card is not allowed to communicate about it. The guessing players can discuss it with each other but cannot ask questions. Instead, clues can be given using cards. The clue giver takes five cards and uses them to give clues. This is done in several rounds. One card may be played per round. This can be done in two ways:

1. Place a card vertically. This means that the card played matches the card to be guessed.
2. Place the card horizontally. This means that the card played is actually different from the card to be guessed and is therefore most likely not the card.

After laying down the cards, the guessers can discuss which card(s) they think are definitely wrong, and then remove them from the grid (or turn them over, for example). In the first round, one card is removed, in the second round two, in the third round three, and in the fourth round four. For those who counted, two cards remain. From these, the guessers must choose which card they thought they should guess. If you guess correctly, you win the game together. If you guess incorrectly, or if the game ends early because the correct card is removed from the deck during the previous rounds, you lose. So you’re not playing against each other, but with each other, and when you give clues, you really want to guide your fellow players in the right direction. After each round, the hand of cards can be increased to five, so there are always five cards to choose from for a clue.

What do I think?

I think this is a case of “You either love it or hate it.” The game is so flimsy that I understand people thinking it’s trivial. However, I find it quite the opposite. The intense psychological impact of this game creates much more depth than you might think. Just like in games like Dixit, you’ll have to delve into how your fellow players’ minds work. Without even being able to speak to each other, you’ll have to guess what someone means with a clue. What exactly is it about in the image? The color, the shape, the type? And the guessers then have to agree on that. And just when you think you know which direction the clue-giver is trying to lead you, a horizontal card appears that contradicts that. On the other hand, that’s also handy, because then you can easily figure out which clue it was. It’s a mind-fuck anyway that you have to remove the cards that aren’t the clues. And you leave the ones that are, face up, for as long as possible. It’s a kind of backward thinking, because you’re inclined to point to the ones you think are. I don’t own all the versions myself. There are so many of them now. The design is always beautiful, and the creators have cleverly crafted the balance so well that there are actually good hints, so much so that if you’re not careful, you can be misled. I tested the 10 Years of Horribleness. I was a bit skeptical about it because it’s essentially a promotional version focusing on the games from the publisher, the Horrible Guild, but this version is actually one of my favorites now. The diversity of the cards is so beautiful that I find it a bit more challenging and therefore more enjoyable than previous Similo versions I have. The same goes for the Board Games 2024 version.
You might wonder if you can play multiple versions of this game. I should have one at home. No, not necessarily. The game is the same. But personally, I really enjoy changing things up, so I have several versions at home. It’s even more fun to combine them and make them more difficult. For example, by taking the card to guess from one version, but giving the clue from another. This way, you can create variety and replayability, and you can adjust your theme, cards, and difficulty to the group you’re playing with.

Similo is the perfect game for a quick spin. Hardly any setup time. Hardly any explanation. Not too long, a nice quick fix. Beautiful design. You’ll see: I’m a fan. Everyone should have at least one version of Similo on their shelf. It’s always a hit. And there really is something for everyone these days. I also have the Fairy Tales version, but there are also versions with history, animals, or, for example, Harry Potter or Lord of the Rings, and the recently announced dinosaurs. I give it an 8. Of course, considering the context, genre, and intent. Simply a sweet, strong game!